"Χατίρια δεν χαλάμε σ' αυτό το μάθημα...καρδιές όμως;;"

Δεν ξέρω αν το καταλάβατε αλλά τις δύο τελευταίες βδομάδες στενοχωρήθηκα πολύ με το μάθημα μου. Θα μου πείτε γιατί; Αν κάτι με ενοχλεί γιατί δεν το αλλάζω; Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα ξέρετε! Αλλά να, θα σας πω μια ιστορία …

Στο μάθημα των Πληροφοριακών Συστημάτων ξεκίνησα μια συζήτηση με τους φοιτητές, όταν είχα ρωτήσει για ποιους λόγους το μάθημα έχει μειωμένη προσέλευση. Σαν απάντηση, είχα πάρει αρκετά σχόλια, που μου έδειχναν ότι υπήρχαν αρκετά πράγματα που εγώ μπορούσα να αλλάξω. Στα σχόλια αυτά λέγονταν:

"… Θα ήθελα οι παραδόσεις να μην είναι ανάγνωση των διαφανειών που μπορώ να κάνω και μόνη μου στο σπίτι μου αλλά κουβέντα ανάμεσα στους φοιτητές και στον καθηγητή. Θα ήθελα να μην κάνω εργασίες μόνο για να πάρω το βαθμό αλλά αυτές να είναι τόσο ενδιαφέρουσες που να μη με νοιάζει ο βαθμός και να μην τις βλέπω σαν αγγαρεία … ".

"… O πιο ιδανικός τρόπος να αυξηθεί η παρακολούθηση και το ενδιαφέρον για το μάθημά σας, αλλά και για τα υπόλοιπα «παραμελημένα» μαθήματα, είναι να αλλάξει η γενική εικόνα που έχουμε για τη γνώση που αποκομίζουμε από τις σχολές μας αλλά και να κατανοήσουμε και να δούμε την πρακτική εφαρμογή αυτής της γνώσης …" .

"… Aυτό που θα βοηθούσε πολύ κατά τη γνώμη μου είναι η πιο άμεση εμπλοκή μας σ' αυτό, ιδανικά μέσω δραστηριοτήτων όπως υπόδυση ρόλων, παίγνια-αξιολογήσεις εναλλακτικών σχεδίων, ομαδικές εργασίες την ώρα του μαθήματος καθώς και ευκαιρίες επαφής με άτομα του χώρου …".

Και νομίζω ότι προσπάθησα κάμποσο ν’ αλλάξω μερικά πράγματα στο μάθημα των ΕΘΕΕ. Προσπάθησα να θίξω όσο το δυνατόν πιο ενδιαφέροντα θέματα. Να κάνω στο μάθημα χρήση ταινιών. Να φέρω σε επαφή τους μαθητές μου με επαγγελματίες του χώρου. Να επισκεφτούμε επιχειρήσεις του κλάδου της επικοινωνίας. Να δουν οι μαθητές μου να εφαρμόζονται στη πράξη οι θεωρίες που έχουν ακούσει. Πέρα από τις μορφές και τους τρόπους διδασκαλίας, προσπάθησα στο μάθημα αυτό να οικοδομήσω μια σχέση δασκάλου μαθητή λίγο διαφορετική. Να δημιουργήσω μια λίγο πιο ενεργητική σχέση μαζί τους. Να τους δώσω αφορμές να σκεφτούν και να κάνουν πράγματα.

Και σαν αποτέλεσμα τι βλέπω; Χαρά για τις αλλαγές που συμβαίνουν μήπως; Κάθε άλλο. Προβληματισμένα πρόσωπα. Εκφράσεις που δείχνουν ότι “εξαπατήθηκαν” γιατί θεώρησαν ότι πήραν ένα “εύκολο μάθημα” περιμένοντας να πάρουν και βαθμό, και τους βγήκε “παλούκι” το οποίο πέραν της αυξημένης προσπάθειας που καταβάλλουν, αμφισβητεί και τις έως τώρα αποδεδειγμένα καλές δεξιότητες τους στη μελέτη και την απομνημόνευση. Εκφράσεις που δείχνουν ότι οι απαιτήσεις μου είναι υπερβολικές, σε σχέση με αυτό που συμβαίνει σε άλλα μαθήματα.

Τι κάνεις όταν βλέπεις τα μάτια των μαθητών σου να πλημμυρίζουν από απογοήτευση που εσύ τους προκάλεσες, αλλά πιστεύεις πως ότι έκανες έπρεπε να το κάνεις; Τι κάνεις όταν νοιώθεις ότι οι αλήθειες που λες, στεναχωρούν αυτούς που διάλεξαν να σε παρακολουθήσουν; Τι κάνεις όταν ξέρεις ότι πρέπει να οδηγήσεις την δική σου ομάδα αντίθετα από το ρεύμα, γιατί στο τέλος – όταν εσύ δεν θα είσαι πια εκεί – το ρεύμα δεν οδηγεί πουθενά, ή τουλάχιστον εκεί που οι περισσότεροι νομίζουν;

Και μην νομίσετε ότι σ’ αυτή την ιστορία είμαι εγώ ο πρωταγωνιστής. Δυστυχώς είναι το ενδιαφέρον για τη μάθηση και η μαγεία της εκπαιδευτικής διαδικασίας! Και βέβαια δεν μπορώ παρά να σας ρωτήσω πάλι:

Τι πιστεύετε ότι είναι αυτό που σκοτώνει το ενδιαφέρον για μάθηση και αφαιρεί όλη τη μαγεία που έχει το ταξίδι προς τη γνώση στα πλαίσια μιας εκπαιδευτικής διαδικασίας;