Μια αγοραστική εμπειρία!

Πλησίασα βιαστικά το γκισέ. Ο υπάλληλος μ' ένα περίτεχνα απροσανατόλιστο βλέμμα στο πουθενά, κατάφερε να αποφύγει οπτικά τη παρουσία μου! Κάτι μου έλεγε πως δε ξεκινάγαμε σωστά. Επειδή όμως η προκατάληψη είναι κακός σύμβουλος, φόρεσα ένα καλό χαμόγελο και έβηξα, ξερόβηξα μάλλον. Το βλέμμα του υπαλλήλου παρά την επανάληψη του ξερόβηχα παρέμενε προσκολλημένο στην οθόνη του υπολογιστή που είχε μπροστά του. Όλο του το είναι, υποδείκνυε με σαφήνεια τι απαιτούσε από κάθε παρείσακτο που θα τολμούσε να βρεθεί απέναντι του: Μη με ενοχλείτε! Το μόνο που χαλούσε την σαφήνεια του εκπεμπόμενου μηνύματος, ήταν μια ταμπέλα, με στιβαρούς και έντονους τυπογραφικούς χαρακτήρες: ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗΣ ΠΕΛΑΤΩΝ.

- Συγνώμη κύριε θα μπορούσα να σας απασχολήσω για λίγο;

Η φωνή μου ήχησε παράξενα, ακούστηκε μάλλον σαν απορία, την απορία αυτού που δεν ξέρει αν βρίσκεται στο σωστό μέρος την λάθος στιγμή. Δυστυχώς, οι φόβοι μου επαληθεύτηκαν με τον χειρότερο τρόπο.

- Μα καλά κύριε μου, δε βλέπετε ότι είμαι απασχολημένος;

Το βλοσυρό του βλέμμα με κεραυνοβόλησε. Τα έλεγε όλα: “Δε σου φτάνει που ανέχομαι την παρουσία σου, δε σου φτάνει που βρίσκομαι εδώ ενώ θα μπορούσα να έχω διακόψει για διάλλειμα, έ να με διακόπτεις κι από πάνω;” Νοιώθοντας ότι το κλίμα είχε βαρύνει υπερβολικά, προσπάθησα να το χαλαρώσω.

- Συγνώμη, απλά δεν ξέρω αν βρίσκομαι στο σωστό γραφείο. Δεν ήθελα να σας διακόψω, απλά ρωτώ για να προλάβω, γιατί σε λίγα λεπτά κλείνετε!

Η απάντηση ήταν αποστομωτική:

- Εσείς να κάνετε τη δουλειά σας εγώ να μην την κάνω;

Το παιχνίδι χόντραινε κι ήθελα να το αποφύγω.

- Συγνώμη, δεν θέλω να σας εμποδίσω να κάνετε τη δουλειά σας. Απλά σας ρωτώ για να μην περιμένω άδικα στο γκισέ σας. Θέλω ν’ αλλάξω αυτό το κινητό. Αν είναι να το κάνω μαζί σας να περιμένω, αλλιώς να πάω στον κατάλληλο γραφείο.

Το βλέμμα του έλαμψε χαιρέκακα, καθώς παρατηρούσε το κουτί που κρατούσα στα χέρια μου. Κάτι μου έλεγε ότι το παιχνίδι είχε απλά χαθεί. Μάλλον εξαιτίας της συμπεριφοράς μου.

- Το κινητό που αγοράσατε δεν επιστρέφετε!

- Μα δεν το έχω ανοίξει, είναι συσκευασμένο το βλέπετε! Να το τιμολόγιο. Πριν τρεις μέρες το πήρα. Γιατί δεν μπορείτε να μου το αλλάξετε;

- Δεν το δέχεται το σύστημα, δεν γίνεται αλλαγή.

- Συγνώμη, ποιος είναι ο προϊστάμενος σας;

Ω! Αυτό ήταν το χειρότερο λάθος μου. Ο υπάλληλος, αναψοκοκκίνησε, τράβηξε τη καρέκλα του απότομα και κινήθηκε πίσω από μια σειρά γραφεία. Στο βάθος τους σταμάτησε μπροστά από ένα βαριεστημένο κύριο, στον οποίο άρχισε να μιλά χειρονομώντας. Ο άλλος χωρίς να σηκώσει το κεφάλι τον άκουγε, κουνώντας το συγκαταβατικά στο τέλος, όταν ο υπάλληλος έφυγε για να επιστρέψει στο γκισέ.

- Ο προϊστάμενος είναι ο κύριος με το μπλε πουκάμισο στο βάθος!

Το είπε κοιτώντας με σκληρά, και μου έδειξε το βαριεστημένο κύριο στον οποίο μιλούσε μόλις προηγουμένως. Κατάλαβα ότι η υπόθεση μου είχε μόλις τελεσιδικήσει. Πλησίασα το γραφείο του βαριεστημένου κυρίου, το βλέμμα του οποίου παρομοίως φαινόταν να είναι αφιερωμένο στην οθόνη του υπολογιστή του.

- Συγνώμη, θα ήθελα να …

Χωρίς να σηκώσει το βλέμμα του, σφύριξε με αυστηρότητα μέσα από τα δόντια του:

- Περιμένετε παρακαλώ.

Κοίταξα με απορία ένα συνεργάτη του σε διπλανό γραφείο, ο οποίος από τη στιγμή που πλησίασα το βαριεστημένο κύριο με περιεργάζονταν με ένα συγκαταβατικό βλέμμα. Στη συνέχεια στράφηκα προς την έξοδο, μιλώντας αργά προς το συνεργάτη του βαριεστημένου κυρίου:

- Δεν ξέρω αν γράφετε πολύ εδώ μέσα, αυτό που σίγουρα κατάλαβα είναι ότι εμένα με γράφετε απολύτως!

Η απάντηση ήρθε ακαριαία από το συνεργάτη:

- Φίλε, μη το ψάχνεις. Εδώ είναι Δημόσιο.

Δεν με πρόλαβε κανείς στην εξώπορτα. Εγώ πρόλαβα καθώς έβγαινα, να δω στο πίσω μέρος ενός λεωφορείου, την αφίσα των εργαζομένων του οργανισμού: “ΟΤΕ: Μια κερδοφόρα δημόσια ελληνική επιχείρηση, στρατηγικής σημασίας πωλείται. ΓΙΑΤΙ;”

Δεν είχα καμμία απορία. Εσείς;

Περιμένω τα σχόλια σας, ή ακόμα καλύτερα τη δική σας ιστορία από την αγορά κάποιου προϊόντος ή υπηρεσίας.